Yaşam ayrılıklarla dolu. İlk önce anne karnından, sonra bebek olmaktan ve çocuk olmaktan ayrılırız. Belki sevdiğimiz bir yerden ya da insandan da ayrılmamız gerekebilir. Ayrılıklar ve bunun ardından yaşanan yas bir insan olma görevidir.
Bu ayrılıklar insanın olgunlaşmasında bir adım olabilir. Büyümenin görevi olan ayrışma yaşamda iki dönemde yoğunca hissedilir.
1-Mahler’in tarif ettiği ayrışma bireyleşme dönemi 5-9 ay arasında başlar ve 36.ay civarında tamamlanır. Önceleri çocuk küçük küçük annesinden ayrılır ve dışarıyı annesini kontrol ederek keşfetmeye başlar. Dönemin sonlarına doğru çocuk uzaklaştığında annenin varlığının sürdüğü ve annenin yok olmadığını anlar (nesne sürekliliği). Böylece ilk ayrışma aşaması tamamlanır. Yani çocuk artık annesi etrafta olmasa bile buna belli bir süre tahammül edebilir ve dışarıyı ve belki de kendini keşfetmek için zamana ve alana sahip olur.
2-İkinci olarak ayrışma meselesi ergenlikte pik yapar. Ergen ailesinden daha çok ayrışarak kendini ve dışarıyı keşfetmeye ergenlik dönemine kadar hiç olmadığı kadar girişir. Bu dönemde de bu ayrışma ile ergen kendini inşa sürecine girişebilir.
Ayrışmanın nasıl yaşandığı insanın kendini oluşturma etkilidir. Bu nedenle ayrışabilmek, zor olmasının yanında hepimiz için tartışmasız bir görevdir.
Not: Ayrışmak ile kopmak aynı şey değildir. Burada kasdedilen sağlıklı bir mesafe almak ve o alanda kendini oluşturmaktır. Kopmak ise tamamen karşıyı yok eder ve dolayısıyla bir boşluğu beraberinde getirebilir.
Comments